ฉันมาเมืองไทยครั้งแรกในปี 2511 ขณะอยู่ในกองทัพอากาศสหรัฐฯ ประจำการอยู่ที่อุดรธานีทางตะวันออกของประเทศไทย ฉันถูกประจำการที่นี่เป็นเวลา 2 ปีก่อนจะประจำการในญี่ปุ่นและเกาหลี ฉันรักประเทศไทยมาก ฉันร้องไห้เมื่อฉันจากไปและสัญญากับตัวเองว่าฉันจะกลับมา

ในปี 1989 ฉันได้รับการเสนอให้เป็นอาสาสมัครที่มหาวิทยาลัยพายัพ จังหวัดเชียงใหม่ เที่ยวไทย เป็นเวลา 2 ปี และได้รับการยอมรับ ที่นี่ ฉันเป็นหัวหน้าแผนกสื่อสารของสถาบัน Christian Communication Institute ของมหาวิทยาลัย ฉันดูแลการติดตั้งและฝึกอบรมเจ้าหน้าที่ของสตูดิโอเสียงและวิดีโอที่ CCI ขณะอยู่ที่มหาวิทยาลัย ฉันได้มีโอกาสเรียนวิชาภาษาไทยและล้านนาไทย (ภาคเหนือของประเทศไทย) วัฒนธรรมและดนตรี

หลังจากที่คำมั่นสัญญาสิ้นสุดลงที่มหาวิทยาลัยพายัพ ฉันอาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกลทางภาคเหนือของประเทศไทยที่วัดท่าตอนในเมืองท่าตอน ชายแดนพม่า เป็นเวลานานกว่า 3 ปี ฉันสอนภาษาอังกฤษแก่พระสงฆ์ สามเณร นักเรียนมัธยม กองทัพบก ตำรวจในท้องที่และตำรวจท่องเที่ยว

ฉันยังทำโปรแกรมชาวเขาโดยพา tourist ที่ต้องการ เที่ยวไทย ไปยังหมู่บ้านชาวเขาเพื่อใช้เวลาช่วงค่ำ เงินทั้งหมดสำหรับการเดินทางไปที่ชาวบ้าน ฉันซื้อเสื้อผ้าให้เด็ก ยารักษาโรค และผ้าห่มให้กับครอบครัว ฉันจ่ายเงินให้ชาวบ้านสร้างอาคารเรียนไม้ไผ่และจ้างครูสอนภาษาไทยที่โรงเรียนที่สามารถพูดภาษาของพวกเขาได้

ผมสอนวิธีทิ้งขยะอย่างถูกต้อง รักษาเด็กและหมู่บ้านให้สะอาด และใช้ช้อนแทนนิ้วในการรับประทานอาหาร เป็นสาเหตุใหญ่ของปัญหาสุขภาพ ฉันให้เมล็ดพืชและโลแกนและไม้ผลลิ้นจี่สำหรับปลูก

ผ่านไปได้ด้วยดีจนผมออกจากวัดแล้วโรงเรียนก็หยุดและปัญหาสุขภาพก็กลับมา ข้าพเจ้าได้คุยกับเจ้าอาวาสวัดและตอนนี้เขามีโรงเรียนสำหรับเด็กๆ อยู่ที่วัดแล้ว เขามีพยาบาลดูแลเด็กและพาเด็กไปที่คลินิกที่มีปัญหา

ระหว่างที่ยู่ที่นั่น ฉันช่วยเริ่มต้นบ้านพักนักท่องเที่ยวสามารถพักในหมู่บ้านชาวเขาลีซูและไปเดินป่าและเยี่ยมชมหมู่บ้านชาวเขาดั้งเดิมในพื้นที่ ไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากหมู่บ้านที่เราไปเยือนไม่ต้องการผู้มาเยี่ยมเยือนเนื่องจากต้องการรักษาวิถีชีวิตและวัฒนธรรม พวกเขาได้เห็นหมู่บ้านอื่นๆ ที่รับนักท่องเที่ยวกลายเป็นหมู่บ้านที่ขาดความสามัคคีและสูญเสียวัฒนธรรมของพวกเขาไป